خودت رو به خودت میسپارم
نه هیچکس دیگری
طوری مراقب خودت باش که شش دانگ خیالم راحت باشد
نگذار کسی تنگ شفاف دلت را بشکند یا احساست را گل آلود کند و ماهی های دلت را بد
خودت رو به خودت میسپارم
میخواهم بشنوم که همه میگویند چقدر عمیق دریای وجودش را باور دارد، چه ناخدای ماهری هست، کشتی زندگیش با طوفان هم در صلح است.
خودت رو به خودت میسپارم
میخواهم همه بگویند خوش به حالش که خودش را دارد
یا خودش برای خودش کافیست
خودت رو به خودت میسپارم
 به معجزه ی وجودت
و عشق تابناک دلت
ایمان دارم
خودت رو به خودت میسپارم
چون خدا درون خودت هست
و فقط تویی که میتوانی به او متصل شوی
تو وقتی با خودت هستی از همه چیز برتری

ایده هایی که بدون ما میمیرند.
-اگر و اما و ای کاش
-اکنون و لحظه و لحظه
من اگر نباشم چه کسی مظهر استقامت و صبر باشد؟
و اگر هستم چگونه کائنات میبینند که اندوه را به شادمانی تبدیل میکنم؟
آیا تو مومنی؟
هم اندازه ی خدای درونت شاد خواهی شد
بگذر از زیور و آراستگی، بگذر
باید به دریا پیوست
به بینهایت
من اگر نباشم چه کسی مرا و تورا و کودکان بیگناه را و انسان های دردمند را دوست بدارد؟
و اگر هستم چگونه خودم را دوست خواهم داشت تا تورا؟
باید راهی یافت
و من ایمان دارم
تا انتهای تاریکی صبر خواهم کرد
.
و لحظه، همه ی زندگی من این لحظه ی بی پایان است
ایده هایی که بدون من میمیرند
بدون من آلاسکاهایی هستند که هنوز میخواهند من درستشان کنم تا طعمشان را کسی بچشد
بدون من هنوز بوم ها و دفترهایی هستند که به انتظار سیاه شدن و نقاشی شدن چشم به رنگ ها و مداد هایم بسته اند
بدون من هنوز کودکانی هستند که میخواهند بدانند
و بدون من ؟!  من چگونه زندگی کنم
و این روح چگونه نیازش  را به دانستن به خواب ببرد؟
چگونه فراموش کنم
من آمده ام چون باید باشم.

باران آمد

حتی سیل هم

درخت ها پوست ترکاندند

و حتی آلبالو ها هم از دل شاخه های خشک بیرون زدند

تمام ترشی زندگی را گرفتم و لواشک کردم

زمستان را دواندم و پاییز را رنگ زدم

تا پارسالم به امسالت نگوید بالای چشمت ابروست

میترسم آنقدر دیر شود که 

زمزمه ی هنوز گوشم را کر کند

هنوز هم مانده

هنوز هم نیامده

هنوز هم نشد

یا چشمانم مانند یعقوب سپید شود

و آن روز اگر تو معجزه ای نیاوری

حتی اگر کلاغ هم به خانه اش برسد

این قصه نا تمام خواهد ماند